Interview and Portfolio Feature – The Dezeener

Interview and Portfolio Feature The Dezeener

An extensive new interview with me… και στα Ελληνικά.
The Dezineer, a great art, architecture & photography platform. Both in English and Greek

 

I’m talking about everything …how I think and create, how I see the world around me, why photography and what it means to me, why I work in B&W, who I admire and why, what and who inspires me and what are my future projects, and I even give some pieces of advice. I loved the questions by Lefteris Sergios and I also loved answering them. If you want to know me better, this interview will give a lot of answers.

And now the text of the interview, first in English, then the Greek version:

“Julia Anna Gospodarou – Accessing The Essence Of Things

 

How and when did you take up photography?

I was always drawn to the world of image. Always been an avid consumer of photography, art, architecture and all the other expressions of life in images. I was always happy to photograph buildings, which I consider the most complex form of art. As a child I was painting, drawing, watching my father taking B&W photographs and developing them, asking constantly to be given the camera to try, but most of the times not getting more than the case to play with, at least in my preschool years. One of my first toys were my Dad’s camera case and his print enlarger. I still have a very clear image of these two things even if I have forgotten how my first doll looked like. When I grew up a little and started to
seriously request a camera I was given a basic film one but for me it was like discovering
gold. I was very fond of film for a long time and my first digital camera was bought for pure practical reasons and used like that in the beginning. But slowly and since the digital cameras were becoming better and better, it started to seem like a matter of course to be won by the digital world and now my film camera is just an old friend that I still meet sometimes to go out shooting, but that slowly fades away as the other digital friend is asking for attention all the time.

While for a long time photography was just a mere hobby and would have to find it’s place among other things I was doing, little by little it has become a very important part of my life and it tends nowadays to take over a lot of other things that I was interested in and that I was giving time to. It has now a very clear place in my world and a primordial role in defining me as a person and as an artist too. I need it to explore and understand the world, I need it to express what I have to say about what I discover and I need it to feel free. Its place has become so important in my life that this year I decided to participate in the International Photography Awards where I won Honorable Mentions for both series of Fine Art architectural images that I submitted.

With what criteria do you choose your themes?

The first thing that interests me when I look at something is the aesthetic part, the beauty a subject holds within, the perfection I can find if I look closer or the one that is obvious and doesn’t need interpretation. Finding beauty around me and creating beauty are two things that always defined my life and personality. Beauty has so many forms, probably as many as the eyes that are watching it. Everything is bound to interpretation, this means what I see is very personal, thus very subjective. I can see as beautiful something that most find mundane or don’t think it is worth a second look, or I can see a detail that for me looks perfect but the rest of the world just thinks it’s there as a matter of fact. I always try to go a step further than the evident with my interpretation, I’m doing it in all aspects of my life and in my profession also and I try to do it in my photography too. One will see quite a few details when looking at my work, quite a few abstract interpretations and also will rarely see the whole object or scene, but rather one piece that made the emotion sparkle. It’s always like a click when I find a subject, I know instantly that I like it, that I have to capture it and give it back to the world as my interpretation of the reality that surrounds me, as my own personal reality.

As I said, I’m an avid architecture lover and shooter. And I think that one of the most compelling and profound ways of showing architecture is by using long exposure techniques and this because nothing can be more inspiring and striking than seeing an immobile object like and architectural structure projected on an ever-moving background that is the sky and its clouds. It’s like combining the two basic characteristics of the world itself: its constant apparent mobility with its inner stability and realizing the fact that in essence, nothing is ever changing.

When I look at a building and try to photograph it, I first let it charm me, I watch it from all angles and distances and try to find the detail that impresses me the most, the one element that defines the building and that couldn’t be left out if I had to describe that building to someone else. The one that makes me want to watch through the viewfinder and compose. The one that will remain in my mind after I’ve left the building. The one that will make me connect to the object in front of me at a symbolic level. I name it the “soul of the building” and when I find it I know I understood what its creator, the architect, is trying to convey to the world. I know it because that’s also how I function when I design a building, but in a reverse way, I try to give a “soul” to a building for others to discover and either photograph it, or just feel the connection with the architectural object in front of them.. I have the same approach towards all the subjects I’m photographing, not only the architectural ones, I simply let them access my inner world and give an impulse to my artistic sensibility. So I can afterwards capture the imprint they left on myself and by that access their “soul”. In other words, when I connect with an object on a spiritual way, I know I’ve found my subject. In a way this is similar with the old belief that when you photograph a person you capture her soul. I try to extrapolate this belief to all my subjects and I can say that finding this piece to connect with is like getting to know a person. Sometimes is easier, other times more difficult, as, just like with people, some objects are more extrovert and in other cases you have to search and be patient in order to find their hidden soul.

The moment that I found and captured this soul is where the second part of my creative journey starts: the processing of the photograph and the fact of adding my own touch to what I see, the fact of subtracting the subject from the world outside and integrating it into my own world so it can express my own ideas and feelings. I never know where this journey will take me, it’s always a surprise and this is the most compelling part of creation: you never know where you will end up, even when you know perfectly what you want. Modeling the light to emphasize volumes and create a new world in the frame is for me just as important and captivating as finding the subject and capturing it. Is what defines fine art photography and what differentiate it from the traditional approach. Is what power of creation means.

In your free time are you an architect or a photographer? How do you combine both? Which one do you find more interesting?

I was always interested in a lot of things in my spare time, architecture and photography are just two of them, I’ve always loved to study languages for instance and big part of my spare time went to this for a long time, I always loved to travel and another big part of my spare time was always organizing my trips and traveling all over Greece and abroad too, but architecture and photography are two things that I wake up thinking about and I go to bed still having them in my mind. I’m not exaggerating if I say that I couldn’t live without any of them. Sometimes I favor the one, some other times the other, but I love them both, they both express a side of my personality and I try to be as good as I can at both. For the moment photography is on the first place and it gives me all I need, but tomorrow this can change and I may be up to my head in some architectural project and having just a small amount of time for photography. Just to be back to it again, after a while. It’s a circle, a journey and I’m very curious myself where it will take me.

What does “black & white” mean to you?

Light.

Color.

Simplicity and complexity.

Accessing the essence of things.

I see all the intensities and all the types of light in a black and white image. I see the shadow and it strikes me. I love to follow the transition from black to white and back again, I love to observe the million and one shades of grey in between the two and to see how this transition defines shapes and volumes.

I see all the colors too. A black and white image helps me reach the base of my mind and come in contact with my imagination, it helps me feel the world and connect to it in a more profound way than I would be able to if I was relying on color. But color is still there and speaking, just in a different language.

A B&W image manages to simplify a scene reducing it to the main elements that make a photograph: light, shadow, shape, relationships between the objects in the frame. And this simplification reveals the complexity of the message, it takes away something (the color) to add something more important (meaning).

At the same time, by using just two “colors” and trying to create an image only by mixing them, the B&W photographer can reach and reveal the essence of the subject and this is what I try to do in my photography.

Having said that, it’s also true that most of my love for B&W doesn’t have an explanation, it’s just based on pure instant pleasure, the kind that you don’t need to think why you feel, it’s just there.

What is your source of inspiration?

Very good question!

It is quite a mystery for me too, my ideas are probably based on everything I see around me, on everything I’ve ever seen, on what I read, on what I discuss with people, on the work of other artists, on my dreams, on my moments of joy or frustration. My best ideas come from nowhere, at least apparently, they come when I least expect them and have an amazing clarity. Sometimes they are like illumination, very pretentiously said, but close to what happens. I have to always have some paper and pen with me because many times, if I don’t write down what I’m thinking, it goes away and loses its clarity.

I could say that I draw my inspiration from the things, the ideas and the people I like, the things and ideas that I would like to be mine, the people that I would like to identify with, beauty in all its forms being the one thing that will always inspire me and make me create, the beauty of a thing, of an idea, of a human being. I want to create something that is as beautiful and as perfect as what I’m seeing, and it doesn’t even matter if that thing exists only in my mind. I don’t aim at reflecting reality, but at creating it from the beginning, with my tools and giving to it a piece of my life and my sensibility.

Which photographers do you admire or have influenced you most?

I love everything about classic photography, the old masters and the way they opened the way to us all. I love Henri Cartier-Bresson for his amazing and subtle look over life and I’m very impressed by a lot of the Magnum photographers, like Elliott Erwitt, Bruce Davidson, Steve McCurrry, Nikos Economopoulos and also some younger ones that are just as inspiring as the elder ones. I like Walker Evans and Dorothea Lange for their great scenes of real American life of the past, Ansel Adams and Edward Weston for the wonders they did with light, Ralph Gibson for his great eye for detail and context, I also like some great portraitist as Richard Avedon, Irving Penn, Herb Ritts, Robert Mapplethorpe, and one of the first women photographers that coincidentally has the same first name with me: Julia Margaret Cameron. Another photographer I admire a lot is Sebastiao Salgado for his so striking and so moving images. From the field of the more contemporary fine art photography there are a few names that will always come to my mind as reference points to inspiring photography and source of spiritual food. First I will mention Alexei Titarenko, whose series “City of Shadows” dramatically changed the way I see photography and art and also had a major influence on how I see things generally starting with the moment I came in contact with his work, sometime in the nineties. Then Cole Thompson, who I consider having one of the most original and pure way of seeing life through his photography and whose style and message find a big admirer in me. Another two names that marked my visual world are Michael Kenna and Michael Levin, whose minimal scenes made me see the beauty of the “less is more”. Then in a special category, I will mention two outstanding photographers, great personalities and dear friends. One of them is Nathan Wirth, a very inspirational photographer who has created some of the most beautiful seascapes and some of the most introspective and emotion inducing self-portraits. And the second one is Joel Tjintjelaar, one of the best fine art architectural photographers of the moment, a master of the genre that managed to redefine the notion of light in photography and set a new reference point for seeing a building as objet d’art, a photographer whose inspiring photography and guidance played and still plays an important role in my work. Discovering his work a while ago made me want to come back to my first love, architectural photography, after a period of wandering in different other fields, and I consider that an important moment in my evolution as an artist.

What would you advise a young photographer in Greece?

The same thing I would advice any other new photographer. To love what they do! To believe in themselves because in the beginning most probably no one else will. To be realistic: photography and art are just like any other field, you have good but also bad experiences every day. To stay away from clichés, to never say that they know enough, to always experiment and find fresh sources of inspiration, to read the manual (somehow as a joke, but very important actually. Knowing your gear by heart could give you those shots that will amaze the most). To always share what they know because that’s how you learn more. And if they intend to become serious in long exposure photography (especially in Greece), to be patient and ready to go: the clouds are never there when you want them, you have to be there when they show up. And last but not least, to know that nothing is possible without a lot of work and total dedication: 100% is not enough, you have to be there for your art 500% to make a difference.

What are your plans for the future?

First, there is a project that I’ve already started, the Athens Architectural Workshop 

Then, for the next year and even further I have a few other projects and they all have to do with traveling and photography. First, a personal project, an older idea I have that I intend to put in practice soon is traveling to different iconic places in the world to make a series of images, both in the architectural field as well as in landscape and other that will show the spirit of the place. This is an idea that I’ve been thinking about for quite some time and tried to find the best way of putting it into practice. I have already done this before but not in such a structured way as I intend to do now. I have a pretty good idea of the places I want to go, or rather of the subjects I want to shoot and most probably my project will start in Europe to hopefully, later on, extend to some other continents.
Besides the personal side of this project, I also intend to organize workshops in some of these places, maybe in collaboration with other photographers.

Speaking about collaboration, I have already started to work with a few very talented friends photographers here in Greece and we are building a team that will offer high-class workshops all over Greece (and not only), aimed at both beginners and advanced photographers from all over the world that want to either start learning, perfection their art or grow their portfolio with images taken in wonderful and outstanding places, under the guidance of some of the most talented, inspiring and award-winning photographers. Our team name is Photography Treks, and you can have a glance at our work here http://photography-treks.com/, sign up for our newsletter and expect news from us very soon.

Except for photography, I also intend to pursue my architectural profession, both here in Greece, as well as abroad. But I see next year as a year dedicated mostly to photography and to realizing the projects that I’ve worked in my mind so far and I hope the “13” in 2013 to be a lucky one for me.

Athens Photography Workshop – Brief description

The project that I’ve already started and looking forward to is an Architectural Photography Workshop, an event aimed at discovering and photographing the modern architecture of Athens, spiced up by two trips to shoot the sea and a most impressive bridge.

What I try to do by organizing this event is two things. One is to share the knowledge that I’ve gathered in years of shooting architecture, in years of studying architecture and art, of studying composition and other rules and techniques used to create compelling visual objects, share also what I’ve learned from my experience in long exposure photography, both architectural photography as well as seascapes, and generally whatever I know about photography as technique and art. And the second is to show to the participants and the rest of the world a beautiful Athens, a modern and not so well-known one, to go beyond the cliché of “Athens = Parthenon”, as well as to present to everyone some of the other wonders of Greece: the Bridge Rio-Antirrio, the longest cable-stayed suspended bridge in the world, and the magic of Cape Sounio and its sea.

This will be the first event of this type ever organized in Athens and I am going to show the participants a new world: the world of architecture combined with that of photography.

Last but not least, I would like to thank dezineer.com and Lefteris Sergios for having so kindly offered me this space to present my work and my ideas. It was a real honor for me.

And now the Greek version:

 

Πότε ξεκινήσατε να ασχολείστε με τη φωτογραφία? Και ποια ήταν η αφορμή?

Πάντα μου τραβούσε το ενδιαφέρον ο κόσμος της εικόνας. Ήμουν πάντα λάτρης της φωτογραφίας, της τέχνης, της αρχιτεκτονικής και οτιδήποτε άλλο σημαίνει εικόνα. Πάντα μου άρεσε να φωτογραφίζω κτίρια, τα οποία θεωρώ την πιο σύνθετη μορφή τέχνης. Ως παιδί μου άρεσε η ζωγραφική, το σχέδιο και καθώς έβλεπα τον πατέρα μου να βγάζει ασπρόμαυρες φωτογραφίες, του ζητούσα συνεχώς να μου δώσει τη φωτογραφική μηχανή να δοκιμάσω και εγώ. Τις περισσότερες φορές βέβαια έπαιρνα τελικά μόνο τη θήκη για να παίξω, τουλάχιστον όσοήμουν πολύ μικρή. Ένα από τα πρώτα μου παιχνίδια ήταν η θήκη της φωτογραφικής μηχανής του πατέρα μου και ο μεγεθυντήρας του. Εξακολουθώ να έχω μια πολύ καθαρή εικόνα αυτών των δύο αντικειμένων, και ας έχω ξεχάσει πώς έμοιαζε η πρώτη μου κούκλα. Όταν μεγάλωσα λίγο και άρχισα να θέλω σοβαρά πλέον μία φωτογραφική μηχανή, ο πατέρας μου μου χάρισε μια απλή μηχανή με φιλμ, αλλά για μένα ήταν λες και είχα βρει θησαυρό. Ήμουν λάτρης του φιλμ για μεγάλο χρονικό διάστημα, και αγόρασα την πρώτη μου ψηφιακή φωτογραφική μηχανή για καθαρά πρακτικούς λόγους και γι’ αυτό ακριβώς την έχω χρησιμοποιήσει τον πρώτο καιρό. Σιγά-σιγά όμως και καθώς η ψηφιακές μηχανές άρχισαν να γίνονται όλο και καλύτερες, άρχισε να με κερδίσει ο ψηφιακός κόσμος και τώρα η αναλογική μηχανή είναι απλά ένας παλιός φίλος που εξακολουθώ βέβαια να τον προτιμώ μερικές φορές, που όμως ξεθωριάζει με τον καιρό, καθώς ο ψηφιακός φίλος ζητά όλο και περισσότερη προσοχή.

Παρόλο που για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα η φωτογραφία ήταν απλώς ένα χόμπι που πάλευε να βρει χώρο μεταξύ των άλλων πραγμάτων που έκανα, σιγά-σιγά άρχισε να γίνεται ένα πολύ σημαντικό μέρος της ζωής μου και τώρα τείνει να καλύπτει πολλά άλλα πράγματα που έβρισκα ενδιαφέροντα και στα οποία αφιέρωνα χρόνο. Πλέον η φωτογραφία έχει μια πολύ ξεκάθαρη θέση στον κόσμο μου και έναν πρωταρχικό ρόλο στον καθορισμό του εαυτού μου ως άτομο και ως καλλιτέχνη. Την χρειάζομαι για να εξερευνήσω και να κατανοήσω τον κόσμο, για να εκφράσω αυτό που έχω να πω για τις ανακαλύψεις μου και για να αισθάνομαι ελεύθερη. Η θέση τς έχει γίνει μάλιστα τόσο σημαντική στη ζωή μου που αποφάσισα να συμμετάσχω φέτος και στο διαγωνισμό International Photography Awards όπου και κέρδισα Honorable Mentions και για τις δύο σειρές Fine Art αρχιτεκτονικής φωτογραφίας που έχω υποβάλει.

Με ποια κριτήρια διαλέγετε τα θέματά σας?

Το πρώτο πράγμα για το οποίο ενδιαφέρομαι όταν κοιτάω τον κόσμο είναι το αισθητικό μέρος, η ομορφιά του, η τελειότητα που μπορώ να ανακαλύψω εάν κοιτάξω προσεκτικά ή αυτή που είναι τόσο εμφανής που δεν χρειάζεται καμία εμβάθυνση. Το να ανακαλύπτω την ομορφιά γύρω μου και να την δημιουργώ είναι δύο πράγματα που χαρακτηρίζουν τη ζωή μου και την προσωπικότητά μου. Η ομορφιά έχει πολλές μορφές, πιθανότατα τόσες όσες και τα μάτια που την κοιτούν. Όλα είναι ερμηνεύσιμα και αυτό που βλέπω εγώ γύρο μου είναι κάτι πολύ προσωπικό, οπότε και πολύ υποκειμενικό. Μπορώ να δω κάτι που εμένα μου φαίνεται όμορφο, που όμως οι περισσότεροι να θεωρούν ασήμαντο ή ότι δεν αξίζει καν δεύτερη ματιά. Ή μπορεί να παρατηρήσω μία λεπτομέρεια που για μένα να μοιάζει τέλεια, ενώ ο υπόλοιπος κόσμος μπορεί να τη θεωρεί ως δεδομένο. Προσπαθώ πάντα να πηγαίνω ένα βήμα πέρα από το προφανές όταν ερμηνεύω κάτι. Το κάνω σε κάθε πτυχή της ζωής μου , στο επάγγελμά μου και είναι κάτι που προσπαθώ να εφαρμόσω και στη φωτογραφία. Όποιος δει τη δουλειά μου θα παρατηρήσει αρκετές λεπτομέρειες, αρκετές αφηρημένες ερμηνείες και εικόνες, ενώ σπάνια θα δει ένα ολόκληρο αντικείμενο ή μία ολόκληρη σκηνή, αλλά μόνο τα σημεία εκείνα που κινούν την αισθητική ευαισθησία. Καταλαβαίνω πάντα αμέσως όταν έχω βρει το θέμα μου, ξέρω αυτόματα ότι μου αρέσει, ότι θέλω να το καταγράψω και να το δώσω πίσω στον κόσμο ως τη δική μου ερμηνεία της πραγματικότητας, τη δική μου προσωπική πραγματικότητα.

Όπως είπα είμαι μεγάλη λάτρης της αρχιτεκτονικής και ταυτόχρονα λατρεύω να την φωτογραφίζω. Και πιστεύω ότι ένας από τους πιο συναρπαστικούς και έντονους τρόπους που μπορεί να αναδείξει κανείς την αρχιτεκτονική είναι με τη τεχνική long exposure και αυτό διότι τίποτα δεν μπορεί να σε εμπνεύσει και να σε εντυπωσιάσει περισσότερο από το να βλέπεις ένα ακίνητο και σταθερό αντικείμενο, όπως είναι η αρχιτεκτονική δομή να προβάλλεται σε ένα συνεχώς κινούμενο υπόβαθρο, όπως είναι ο ουρανός και τα σύννεφα. Είναι σαν να συνδυάζεις τα δύο βασικά χαρακτηριστικά του κόσμου: την εμφανή κινητικότητα του μαζί με την εσωτερική σταθερότητα του και να κατανοείς ότι στην ουσία τίποτα δεν αλλάζει.

Όταν κοιτάζω ένα κτίριο και θέλω να το φωτογραφίσω, πρώτα το αφήνω να με γοητεύσει. Το παρατηρώ από όλες τις γωνίες και αποστάσεις και προσπαθώ να βρω τη λεπτομέρεια που με εντυπωσιάζει περισσότερο, το ένα στοιχείο που καθορίζει το κτίριο, εκείνο που δεν θα μπορούσα να παραλείψω αν ήθελα να περιγράψω το κτίριο σε κάποιον άλλο. Το στοιχείο αυτό που θα με κάνει να θέλω να κοιτάξω μέσα από το σκόπευτρο για να συνθέσω την εικόνα μου. Αυτό που θα μείνει στο μυαλό μου αφού έχω πλέον φύγει από το κτίριο. Αυτό που θα με κάνει να δεθώ με το αντικείμενο μπροστά μου σε συμβολικό επίπεδο. Αυτό το ονομάζω «ψυχή του κτιρίου» και όταν το βρίσκω ξέρω ότι έχω καταλάβει αυτό που προσπαθεί να μεταδώσει στον κόσμο ο δημιουργός του, ο αρχιτέκτονας,. Το ξέρω, γιατί με τον ίδιο τρόπω λειτουργώ και εγώ όταν σχεδιάζω ένα κτίριο, αλλά με αντίστροφο τρόπο. Προσπαθώ τότε να δώσω μια «ψυχή» στο κτίριο, που να μπορούν να ανακαλύψουν οι παρατηρητές και είτε το φωτογραφίζουν είτε απλώς να αισθανθούν το δέσιμο με το αρχιτεκτονικό αντικείμενο μπροστά τους. Έχω την ίδια αντιμετώπιση προς όλα τα θέματά μου, όχι μόνο τα αρχιτεκτονικά. Τα αφήνω να εισχωρήσουν στον εσωτερικό μου κόσμο και να δώσουν μια ώθηση στην καλλιτεχνική μου ευαισθησία για να μπορέσω μετά να συλλάβω το αποτύπωμα που άφησαν εκεί και με αυτό τον τρόπο να βρω πρόσβαση στην “ ψυχή” τους. Με άλλα λόγια, όταν καταφέρω να επικοινωνήσω σε πνευματικό επίπεδο με ένα αντικείμενο, ξέρω ότι έχω βρει το θέμα μου. Είναι κάπως παρόμοιο με την παλιά πεποίθηση ότι όταν φωτογραφίζεις κάποιον του απαθανατίζεις ή του “κλέβεις” την ψυχή. Προσπαθώ να επεκτείνω αυτή την θεωρία σε όλα μου τα θέματα και θα μπορούσα να πω ότι το να βρει κανείς αυτή την δίοδο προς την ψυχή του θέματος του είναι σαν τη διαδικασία του να γνωρίζεις ένα πρόσωπο. Κάποιες φορές είναι πιο εύκολο, άλλες πιο δύσκολο επειδή, όπως και με τους ανθρώποις, κάποια αντικείμενα είναι πιο εξωστρεφή ενώ σε άλλες περιπτώσεις χρειάζεται να ψάξεις πιο βαθιά για να βρεις την κρυμμένη τους ψυχή.

Τη στιγμή που έχω βρει και συλλάβει αυτήν την «ψυχή», είναι η στιγμή που το δεύτερο μέρος του δημιουργικού μου ταξίδι ξεκινά. Και εκείνο είναι η επεξεργασία της φωτογραφίας και η διαδικασία του να προσθέσω τη δική μου πινελιά σε ό,τι βλέπω, η αφαίρεση δηλαδή του θέματος από τον έξω κόσμο και η ενσωμάτωση του στο δικό μου κόσμο, έτσι ώστε να μπορεί να εκφράσει τις ιδέες και τα συναισθήματά μου. Δεν ξέρω ποτέ που θα με βγάλει αυτό το ταξίδι, είναι πάντα μια έκπληξη και αυτό είναι το πιο συναρπαστικό μέρος της δημιουργικής διαδικασίας: ποτέ δεν ξέρεις που θα καταλήξει, ακόμα και όταν γνωρίζεις ακριβώς αυτό που θέλεις. Η διάπλαση του φωτός στην εικόνα, με σκοπό να αναδείξει τους όγκους και να δημιουργήσει ένα νέο κόσμο, είναι για μένα εξίσου σημαντική και συναρπαστική όσο και η εύρεση του θέματος και η φωτογράφισή του. Είναι αυτό που καθορίζει την Fine Art φωτογραφία και την διαφοροποιεί από την παραδοσιακή προσέγγιση. Είναι η ίδια η δύναμη της δημιουργίας.
Στον ελεύθερο σας χρόνο είστε αρχιτέκτων ή φωτογράφος?Πως τα συνδυάζετε? Σε ποιο βρίσκεται μεγαλύτερο ενδιαφέρον?

Πάντα ασχολιόμουν με πολλά πράγματα στον ελεύθερο μου χρόνο, η αρχιτεκτονική και η φωτογραφία είναι μόνο δύο από αυτά. Μου αρέσει πάρα πολύ να μελετάω ξένες γλώσσες, για παράδειγμα και ένα μεγάλο μέρος από τον ελεύθερο χρόνο μου για αρκετό καιρό πήγε σε αυτό. Πάντα μου άρεσαν τα ταξίδια και έχω περάσει αρκετό χρόνο οργανώνοντας ταξίδια, και ταξιδεύοντας σε όλη την Ελλάδα και στο εξωτερικό. Αλλά η αρχιτεκτονική και η φωτογραφία είναι δύο πράγματα, τα οποία έχω συνεχώς στο μυαλό μου, ακόμα και όταν πέφτω για ύπνο. Δεν υπερβάλλω όταν λέω ότι δεν θα μπορούσα να ζήσω χωρίς κανένα από αυτά. Μερικές φορές είμαι πιο κοντά στο ένα, και κάποιες άλλες φορές στο άλλο, αλλά τα αγαπώ εξίσου, διότι και τα δύο εκφράζουν μια πλευρά της προσωπικότητάς μου, και προσπαθώ να είμαι και στα δύο όσο καλύτερη μπορώ. Για τη στιγμή δίνω προτεραιότητα στη φωτογραφία και είναι εκείνη που μου δίνει αυτό που χρειάζομαι, αλλά αύριο η κατάσταση μπορεί να αλλάξει και να ασχολούμαι εντατικά με κάποια αρχιτεκτονική μελέτη και έτσι να αφιερώνω πολύ λιγότερο χρόνο στη φωτογραφία. Απλώς για να ξαναγυρίσω πάλι σε αυτή μετά από κάποιο διάστημα. Είναι ένας κύκλος, ένα ταξίδι και είμαι πολύ περίεργη να δω που θα με βγάλει.

Τι εκφράζει για εσάς το ασπρόμαυρο?

Φως.

Χρώμα.

Απλότητα και πολυπλοκότητα.

Μία δίοδος προς την ουσία των πραγμάτων.

Βλέπω όλες τις εντάσεις και όλα τα είδη του φωτός σε μια ασπρόμαυρη εικόνα. Βλέπω τη σκιά και αυτό με εντυπωσιάζει. Μου αρέσει να παρακολουθώ τη μετάβαση από το μαύρο στο λευκό και αντίθετα, να παρατηρώ τις εκατομμύρια αποχρώσεις του γκρι μεταξύ τους και να βλέπω πώς αυτή η μετάβαση καθορίζει σχήματα και όγκους.

Βλέπω επίσης και όλα τα χρώματα εκεί. Μία ασπρόμαυρη εικόνα με βοηθά να φτάσω στη βάση του μυαλού μου και να επικοινωνήσω με τη φαντασία μου, με βοηθάει να αισθάνομαι τον κόσμο και να συνδέομαι με αυτόν σε βάθος, κάτι που δεν θα συνέβαινε αν στηριζόμουν στο χρώμα. Αλλά το χρώμα είναι ακόμα εκεί και μου μιλάει -απλά σε μια διαφορετική γλώσσα.

Μία ασπρόμαυρη εικόνα καταφέρνει να απλοποιήσει μια σκηνή επαναφέροντας την στα κύρια στοιχεία που συνθέτουν μια φωτογραφία: φως, σκιά, σχήμα και τις σχέσεις μεταξύ των αντικειμένων μέσα στην εικόνα. Και η απλούστευση αυτή αποκαλύπτει την πολυπλοκότητα του μηνύματος, αφαιρεί κάτι (το χρώμα) για να προσθέσει και κάτι πιο σημαντικό (την έννοια). Παράλληλα, με τη χρήση μόνο δύο «χρωμάτων» και με την προσπάθεια να δημιουργηθεί μια εικόνα μόνο με την ανάμειξη τους, μπορούμε να φτάσουμε και να αποκαλύψουμε την ουσία του αντικειμένου και αυτό είναι που προσπαθώ να κάνω κι εγώ μέσω της δουλειάς μου.

Πέρα από όλα αυτά όμως, η αγάπη μου για την ασπρόμαυρη φωτογραφία δεν έχει πραγματική εξήγηση, βασίζεται απλά στην άμεση ευχαρίστηση, αυτό που δεν χρειάζεται να σκεφτούμε γιατί το αισθανόμαστε, γιατί απλά υπάρχει.

Ποιες είναι οι πηγές έμπνευσης σας?

Πολύ καλή ερώτηση! Αποτελεί μυστήριο ακόμα και για μένα. Το πιο πιθανών οι ιδέες μου βασίζονται σε ό, τι βλέπω γύρω μου, ό, τι έχω δει μέχρι στιγμής στη ζωή μου, ό, τι έχω διάβασει, ό, τι συζητώ με τους ανθρώπους που συναντώ, στα έργα άλλων καλλιτεχνών, στα όνειρά μου και στις στιγμές χαράς ή απογοήτευσης. Οι καλύτερες ιδέες μου έρχονται από το πουθενά, τουλάχιστον φαινομενικά, όταν δεν τις περιμένω, και έχουν ιδιαίτερη σαφήνεια. . Μερικές φορές μοιάζουν με επιφωτισμό, κάπως υπερβολική έννοια, αλλά πολύ κοντά στο ότι μου συμβαίνει. Πρέπει να έχω πάντα μαζί μου χαρτί και στυλό, γιατί πολλές φορές, αν δεν γράψω ό, τι σκέφτομαι, η ιδέα απομακρύνεται και χάνει την σαφήνειά της. Θα μπορούσα να πω ότι αντλώ την έμπνευση μου από πράγματα, ιδέες και ανθρώπους που μου αρέσουν, από τα πράγματα και τις ιδέες που θα ήθελα να ήταν δικά μου και από τους ανθρώπους με τους οποίους θα ήθελα να ταυτιστώ. Η ομορφιά σε όλες της τις μορφές, είναι κάτι που θα με εμπνέει πάντα και θα με κάνει να δημιουργήσω, η ομορφιά ενός πράγματος, μιας ιδέας, ενός ανθρώπου. Θέλω να δημιουργήσω κάτι που είναι τόσο όμορφο και τόσο τέλειο όσο αυτό που βλέπω, και δεν έχει καμία σημασία αν αυτό υπάρχει μόνο μέσα στην φαντασία μου. Δεν επιδιώκω να αποτυπώσω την πραγματικότητα, αλλά να την δημιουργήσω από την αρχή, με τα δικά μου εργαλεία, δίνοντάς της ένα κομμάτι από τη ζωή μου και την ευαισθησία μου.

Ποιους φωτογράφους θαυμάζετε? Ποιοι έχουν impact στη δική σας δουλειά?

Μου αρέσουν τα πάντα στην κλασική φωτογραφία, οι παλιοί φωτογράφοι και ο τρόπος που άνοιξαν το δρόμο για όλους εμάς. Αγαπώ τον Henri Cartier-Bresson για την καταπληκτική και λεπτεπίλεπτη προσέγγιση του για τη ζωή και είμαι πολύ εντυπωσιασμένη από πολλούς άλλους φωτογράφους της Magnum, όπως είναι οι Elliott Erwitt, Bruce Davidson, Steve McCurrry, ο Νίκος Οικονομόπουλος. Επίσης και από μερικούς νεότερους που είναι εξίσου καλοί όπως και οι παλαιότεροι του είδους. Μου αρέσουν επίσης οι Walker Evans και Dorothea Lange, όπως προβάλλουν την πραγματική αμερικανική ζωή του παρελθόντος , οι Ansel Adams και Edward Weston για τα θαύματα που έκαναν με το φως, ο Ralph Gibson για την παρατηρητικότητά του για τη λεπτομέρεια σε σχέση με την ευρύτερη σκηνή . Θαυμάζω επίσης και κάποιους portraitists όπως οι Richard Avedon, Irving Penn, Herb Ritts, Robert Mapplethorpe, και μία από τις πρώτες φωτογράφους γυναίκες που συμπτωματικά έχει το ίδιο όνομα με μένα, την Julia Margaret Cameron.

Θαυμάζω επίσης πολύ το Sebastiao Salgado, για τις τόσο εντυπωσιακές και συγκινητικές εικόνες του. Από το πεδίο της πιο σύγχρονης Fine Art φωτογραφίας, υπάρχουν μερικά ονόματα που μου έρχονται πάντα στο μυαλό ως σημεία αναφοράς και αποτελούν έμπνευση και πηγή πνευματικής τροφής. Πρώτος είναι ο Alexei Titarenko, του οποίου η σειρά “City of Shadows” άλλαξε δραματικά τον τρόπο που βλέπω τη φωτογραφία και την τέχνη, αλλά είχε επίσης μια σημαντική επιρροή στο πώς βλέπω τα πράγματα γενικώς, αρχίζοντας με τη στιγμή που ήρθα σε επαφή με το έργο του, κάπου στη δεκαετία ‘90. Στη συνέχεια, ο Cole Thompson, ο οποίος θεωρώ ότι έχει ένα από τους πιο πρωτότυπους και ανεπηρέαστους τρόπους αντιμετώπισης της ζωής μέσα από τη φωτογραφία του και γι αυτό θαυμάζω πολύ το έργο του. Άλλα δύο ονόματα που σημάδεψαν τον εικαστικό μου κόσμο μου είναι οι Michael Kenna και Michael Levin, των οποίων οι μινιμαλιστικές σκηνές με έκαναν να αγαπώ την ομορφιά του “less is more”.

Στη συνέχεια, σε μια ειδική κατηγορία, θα αναφέρω δύο εξαιρετικούς φωτογράφους και πολύ ενδιαφέροντες; προσωπικότητες, οι οποίοι είναι και πολύ αγαπητοί φίλοι. Ένας από αυτούς είναι ο Nathan Wirth, ένας καταπληκτικός φωτογράφος που έχει δημιουργήσει μερικά από τα πιο όμορφα θαλάσσια τοπία και μερικά από τις πιο συγκινητικές αυτοπροσωπογραφίες. Και ο δεύτερος είναι ο Joel Tjintjelaar, ένας από τους καλύτερους φωτογράφους στην Fine Art αρχιτεκτονική φωτογραφία, εξπέρ του είδους, ο οποίος κατάφερε να επαναπροσδιορίσει την έννοια του φωτός στη φωτογραφία και να θέσει ένα νέο σημείο αναφοράς στην αντιμετώπιση ενός κτιρίου ως objet d’art (έργο τέχνης). Ένας φωτογράφος ο οποίος έπαιξε σημαντικό ρόλο στη δουλειά μου, από άποψη έμπνευσης και καθοδήγησης. Ανακαλύπτοντας το έργο του πριν από κάποιο καιρό, ένιωσα την ανάγκη να γυρίσω στην πρώτη αγάπη μου, την αρχιτεκτονική φωτογραφία, μετά από μια περίοδο περιπλάνησης σε διάφορους άλλους τομείς, και θεωρώ ότι αυτό αποτέλεσε μία σημαντική στιγμή στην εξέλιξη μου ως καλλιτέχνης.

Τι θα συμβουλεύατε ένα νέο φωτογράφο στην Ελλάδα?

Το ίδιο πράγμα που θα συμβούλευα οποιονδήποτε νέο φωτογράφο, να αγαπάει αυτό που κάνει! Να πιστεύει στον εαυτό του, επειδή στην αρχή πιθανότατα κανείς άλλος δεν θα το κάνει. Να είναι ρεαλιστής: η φωτογραφία και η τέχνη είναι ακριβώς όπως κάθε άλλος χώρος, υπάρχουν και καλές και κακές εμπειρίες κάθε μέρα. Να αποφεύγει τα κλισέ, να μην νομίζει ποτέ ότι ξέρει τα πάντα, να πειραματίζεται και να βρίσκει συνεχώς νέες πηγές έμπνευσης, να διαβάζει το εγχειρίδιο – “read the manual” όπως λένε (είναι κάπως αστεία σαν συμβουλή, αλλά είναι πολύ σημαντικό να γνωρίζει κανείς τα πάντα για τον εξοπλισμό που χρησιμοποιεί, διότι μόνο έτσι θα μπορέσει να δημιουργήσει εκείνη την ξεχωριστή εικόνα που έχει στο μυαλό του). Να μοιράζεται πάντα αυτά που ξέρει, γιατί έτσι θα μπορέσει να μάθει ακόμα περισσότερα. Και αν σκοπεύει να ασχοληθεί σοβαρά με την long exposure φωτογραφία -ειδικά στην Ελλάδα- να είναι υπομονετικός και σε ετοιμότητα: τα σύννεφα δεν είναι ποτέ εκεί που τα θέλουμε να είναι, θα πρέπει εμείς να είμαστε εκεί όταν αυτά εμφανιστούν. Και κάτι τελευταίο, που είναι και αυτό σημαντικό, είναι να γνωρίζει ότι τίποτα δεν είναι εφικτό χωρίς δουλειά και αφοσίωση. Το 100% δεν είναι αρκετό, πρέπει να είσαι εκεί για την τέχνη σου 500% και να κάνεις τη διαφορά.

Τα σχέδια σας για το μέλλον?

Κατ ‘αρχάς, ένα project που έχω ήδη ξεκινήσει είναι το Athens Architectural Workshop 

Στη συνέχεια, για το επόμενο έτος και πιο πέρα, έχω μερικά άλλα project που όλα έχουν να κάνουν με το ταξίδι και τη φωτογραφία. Πρώτο είναι ένα προσωπικό project, μια παλαιότερη ιδέα που σκοπεύω να θέσω σε εφαρμογή σύντομα, το να ταξιδεύω σε διάφορα εικονικά μέρη του κόσμου και να δημιουργήσω μια σειρά από εικόνες, αρχιτεκτονικά αντικείμενα, τοπία και άλλα θέματα που να αναδείξουν το συγκεκριμένο μέρος. Είναι μια ιδέα που έχω μελετήσει ήδη για κάποιο καιρό και προσπαθώ να βρω τον καλύτερο τρόπο να την υλοποιήσω. Το έχω ήδη κάνει παλιότερα βέβαια, αλλά όχι με τόσο δομημένο τρόπο, όπως σκοπεύω να κάνω τώρα. Έχω μια καλή ιδέα για τα μέρη που θέλω να πάω, ή καλύτερα για τα θέματα που θέλω να φωτογραφίσω και κατά πάσα πιθανότητα το project θα ξεκινήσει στην Ευρώπη και ελπίζω στη συνέχεια να επεκταθεί και σε άλλες ηπείρους. Εκτός από την προσωπική πλευρά του έργου αυτού, σκοπεύω επίσης να οργανώσω workshop σε ορισμένα από τα μέρη αυτά, ίσως και σε συνεργασία με άλλους φωτογράφους.

Μιλώντας για συνεργασίες, έχω ήδη αρχίσει να συνεργάζομαι με μερικούς πολύ ταλαντούχους φωτογράφους φίλους εδώ στην Ελλάδα και έχουμε δημιουργήσει μια ομάδα που θα προσφέρει υψηλού επιπέδου workshop σε όλη την Ελλάδα (και όχι μόνο), που απευθύνονται τόσο σε αρχάριους όσο και σε έμπειρους φωτογράφους από όλο τον κόσμο, που θέλουν είτε να ξεκινήσουν να μαθαίνουν φωτογραφία, είτε να τελειοποιήσουν την τέχνη τους ή να εμπλουτίσουν το portfolio τους με εικόνες από υπέροχα και εξαιρετικά μέρη, υπό την καθοδήγηση κάποιων ταλαντούχων φωτογράφων διεθνώς βραβευμένοι. Το όνομα της ομάδας μας είναι Photography Treks, και μπορείτε να ρίξετε μια ματιά στη δουλειά μας στην παρακάτω ιστοσελίδα (http://photography-treks.com/), να εγγραφείτε στο newsletter μας, και να περιμένετε τα νέα μας πολύ σύντομα.

Εκτός από τη φωτογραφία, σκοπεύω επίσης να ασχοληθώ και με την αρχιτεκτονική, τόσο εδώ στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό. Αν και βλέπω το επόμενο έτος αφιερωμένο κατά κύριο λόγο στη φωτογραφία και στην υλοποίηση των project που έχω στο μυαλό μου, και ελπίζω ότι το “13” στο 2013 να είναι τυχερό για μένα.

Athens Photography Workshop – Σύντομη περιγραφή

Το project που έχει ήδη ξεκινήσει και περιμένω με ανυπομονησία, είναι ένα Αρχιτεκτονικό Workshop Φωτογραφίας, μια εκδήλωση με σκοπό την ανακάλυψη και τη φωτογράφηση της σύγχρονης αρχιτεκτονικής της Αθήνας, το οποίο συνδυάζεται με δύο ταξίδια για φωτογράφιση της θάλασσας και της εντυπωσιακής γέφυρας Ρίο-Αντίρριο

Αυτό που προσπαθώ να κάνω με τη διοργάνωση αυτού του Workshop είναι δύο πράγματα. Πρώτον, να μοιραστώ τη γνώση που έχω αποκτήσει κατά τη διάρκεια πολύχρονης ενασχόλησής μου με τη αρχιτεκτονική φωτογραφία, με την μελέτη της τέχνης και της αρχιτεκτονικής, με τη μελέτη της σύνθεσης και των υπόλοιπων κανόνων και τεχνικών που χρησιμοποιούνται για τη δημιουργία συναρπαστικών εικαστικών αντικείμενων, και επίσης, να μοιραστώ ό, τι έχω μάθει από την εμπειρία μου με την long exposure φωτογραφία, τόσο όσον αφορά την αρχιτεκτονική φωτογραφία όσο και τα θαλάσσια τοπία. Και γενικότερα να μοιραστώ ό, τι γνωρίζω για τη φωτογραφία ως τέχνη και τεχνική.

Και δεύτερον, θέλω να δείξω στους συμμετέχοντες και τον υπόλοιπο κόσμο, μια όμορφη Αθήνα, μία σύγχρονη και όχι τόσο γνωστή πλευρά της, που ξεπερνάει το κλισέ «Αθήνα = Παρθενώνας», καθώς και να παρουσιάσω και μερικά από τα άλλα θαύματα της Ελλάδας: Γέφυρα Ρίου-Αντιρρίου, η μεγαλύτερη καλωδιωτή αναρτώμενη γέφυρα στον κόσμο, καθώς και τη μαγεία του Σουνίου και της θάλασσας.

Αυτή θα είναι η πρώτη εκδήλωση τέτοιου είδους που έχει οργανωθεί ποτέ στην Αθήνα και αυτό που σκοπεύω να κάνω είναι να δείξω στους συμμετέχοντες ένα νέο κόσμο: τον κόσμο της αρχιτεκτονικής σε συνδυασμό με αυτόν της φωτογραφίας.

Τέλος θα ήθελα να ευχαριστήσω θερμά το dezineer.com και τον Ελευθέριο Σέργιο που μου παραχώρησαν αυτόν τον χώρο για να παρουσιάσω τη δουλειά μου και τις ιδέες μου. Ήταν πραγματικά τιμή για μένα.