LIFO Magazine Interview

LIFO Magazine Interview  – An interview about my work in one of the leading Greek magazines, with a circulation of more than 300.000 copies per week.

A link to the interview, in the online edition of LIFO Magazine. (Goole translate English version following)

Μια συνέντευξη στα Ελληνικά και πάλι!
Δημοσιευμένη σε ένα πολύ δημοφιλές περιοδικό που αγαπώ πολύ, το LifO, είμαι σίγουρη ότι το ξέρετε όλοι και πολλοί το διαβάζετε κιόλας. Και αυτό με κάνει πολύ υπερήφανη!!!
Ερωτήσεις από Θανάση Χαραμή.

Another interview in Greek, in a magazine I love and read a lot, with a circulation of more than 300.000 copies per week, so I’m very proud to have been asked to be published there. Thank you Thanasis Haramis for the invitation and the great questions!! For my friends who don’t speak Greek, this is mostly about photography and about being a fine art architectural photographer in Athens, my experiences and my professional plans. I promise I’ll talk about these things and more in English also very soon, so don’t be sad if “it all sounds Greek to you”.

I’m adding the Google translation of the interview in English after the original Greek version, but please keep in mind that, as much as Goole translate has gotten better lately, some things will not be translated perfectly. Hopefully, now it will not sound “all Greek” to you.

Enjoy and thank you for all your wonderful support!

PS. Check out the iPad version! It’s said to be very cool!!

Since the initial text of the interview was too long to be published integrally, I will quote it here so you can have a better idea about my thoughts.

Integral LIFO Magazine Interview – Greek Version (scroll for English version)

 

Το πρώτο φλερτ με τη φωτογραφία, η εξέλιξη και τα highlights της καριέρας της

 

Πάντα μου τραβούσε το ενδιαφέρον ο κόσμος της εικόνας. Ήμουν πάντα λάτρης της φωτογραφίας, της τέχνης, της αρχιτεκτονικής και όλων των μορφών έκφρασης της ζωής σε εικόνες. Πάντα μου άρεσε να φωτογραφίζω κτίρια, τα οποία θεωρώ την πιο σύνθετη μορφή τέχνης. Ως παιδί, καθώς έβλεπα τον πατέρα μου να βγάζει ασπρόμαυρες φωτογραφίες, του ζητούσα συνεχώς να μου δώσει τη φωτογραφική μηχανή να δοκιμάσω και εγώ. Τις περισσότερες φορές βέβαια έπαιρνα τελικά μόνο τη θήκη της μηχανής για να παίξω, τουλάχιστον μέχρι τα προσχολικά μου χρόνια. Ένα από τα πρώτα μου παιχνίδια ήταν η θήκη της φωτογραφικής μηχανής του πατέρα μου και ο μεγεθυντήρας του. Εξακολουθώ να έχω μια πολύ καθαρή εικόνα αυτών των δύο αντικειμένων ακόμα και τώρα. Όταν μεγάλωσα λίγο και άρχισα να θέλω σοβαρά πλέον, μία φωτογραφική μηχανή, ο πατέρας μου μού χάρισε μια απλή αναλογική μηχανή η οποία ήταν για μένα μια ανακάλυψη. Ήμουν λάτρης του φιλμ για μεγάλο χρονικό διάστημα και παρόλο που τώρα πλέον χρησιμοποιώ ψηφιακές μηχανές, η αναλογική μηχανή εξακολουθεί να είναι ένας παλιός καλός φίλος που ακόμα χρησιμοποιώ καμιά φορά.
Παρόλο που για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα η φωτογραφία ήταν απλώς ένα χόμπι, αφού έξω σπουδάσει αρχιτεκτονική και το κύριο μου επάγγελμα είναι αρχιτέκτονας, σιγά-σιγά η φωτογραφία άρχισε να γίνεται ένα πολύ σημαντικό μέρος της ζωής μου και τώρα είναι πλέον κύριο μου επάγγελμά μαζί με το επάγγελμα του αρχιτέκτονα.
Η ασπρόμαυρη fine art αρχιτεκτονική φωτογραφία, το οποίο είναι το είδος φωτογραφίας με το οποίο ασχολούμαι, έχει πρωταρχικό ρόλο πλέον στη ζωή μου και στον καθορισμό του εαυτού μου ως άτομο και ως καλλιτέχνη και η ενασχόληση με αυτή παίρνει διάφορες μορφές. Εκτός από το αυτονόητο, το ότι φωτογραφίζω διάφορα μέρη και αρχιτεκτονικά αντικείμενα και επεξεργάζομαι τις φωτογραφίες μου, διοργανώνω επίσης φωτογραφικά workshops και σεμινάρια με θέμα ασπρόμαυρη long exposure και αρχιτεκτονική φωτογραφία, διδάσκω επίσης φωτογραφία ιδιαιτέρως, δουλεύω σε διάφορα φωτογραφικά projects για ιδιωτικούς πελάτες, ειδικά αρχιτεκτονική φωτογραφία, γράφω βιβλία για τη φωτογραφία και πολλά άλλα. Για να μην μπω πολύ σε λεπτομέρειες θα μπορούσα να αναφέρω εδώ το site μου που έχει πολλές πληροφορίες για την επαγγελματικές και καλλιτεχνικές μου δραστηριότητες www.juliaannagospodarou.com για όποιων ενδιαφέρεται για περισσότερα στοιχεία.
Ένα από τα projects για τα οποία είμαι πολύ υπερήφανη είναι τα workshops fine art αρχιτεκτονικής |φωτογραφίας που διοργανώνω σε πολλά μέρη του κόσμου, αλλά ειδικά υπερήφανη είμαι για εκείνα που διοργανώνω στην Αθήνα. Πριν μερικά χρόνια έχω διοργανώσει το πρώτο σεμινάριο/workshop fine art αρχιτεκτονικής φωτογραφίας και το πρώτο workshop long exposure που διοργανώθηκε ποτέ στην Ελλάδα, workshop το οποίο είχε μεγάλη επιτυχία, όντας κάτι το πολύ διαφορετικό για τα δεδομένα της Αθήνας και κάτι που δεν είχε διοργανωθεί ποτέ πριν στην Ελλάδα και το οποίο έχει γίνει πλέον παράδοση και διοργανώνεται κάθε χρόνο τον Νοέμβρη στην Αθήνα.
Ένα άλλο πράγμα για το οποίο είναι πολύ υπερήφανη και που με κάνει ευτυχισμένη είναι που έχω κερδίσει τα τελευταία χρόνια πολλά βραβεία σε σημαντικούς διεθνούς διαγωνισμούς φωτογραφίας όπως SWPA, PX3, IPA, IFPA, B&W Spider Awards (πρώτα, δεύτερα και τρίτα βραβεία, συν πολλές άλλες διευκρινήσεις) για την ασπρόμαυρη μου αρχιτεκτονική φωτογραφία, και πολλές από τις εικόνες που βραβεύτηκαν ήταν από Αθήνα, πόλη που αγαπώ και χαίρομαι αφάνταστα να προωθήσω με όλους τους τρόπος, μεταξύ των οποίων με τη φωτογραφία μου.

Αρχιτεκτονική και φωτογραφία:Συνδυάζονται και πως

Η αρχιτεκτονική και η φωτογραφία όντως συνδυάζονται σε πολλές απόψεις και αυτό είναι βέβαια ένα πολύ ενδιαφέρον θέμα στο οποίο έχω αφιερώσει ένα ολόκληρο κεφάλαιο στο βιβλίο για ασπρόμαυρη fine art φωτογραφία και ειδικά για αρχιτεκτονική φωτογραφία το οποίο έχω γράψει. Το όνομά του βιβλίου είναι “From Basics to Fine Art” κει είναι γραμμένο σε συνεργασία με τον Ολλανδό fine art φωτογράφο Joel Tjintjelaar. Περισσότερες λεπτομέρειες για το βιβλίο αυτό μπορείτε να βρείτε στο site μου σε αυτό το link https://www.juliaannagospodarou.com/from-basics-to-fine-art/ Το βιβλίο είναι μια εκτεταμένη μελέτη της φωτογραφίας με πολλές λεπτομερείς σχετικά με τεχνικές ασπρόμαυρης φωτογραφίας, fine art και κλασσική αρχιτεκτονική φωτογραφία, επεξεργασία φωτογραφίας, θέματα σχετικά με τη τεχνική της μακράς έκθεσης και πως μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να δημιουργήσει κανείς τέχνη, θέματα σχετικά με τη σύνθεση, το προσωπικό στυλ, το καλλιτεχνικό όραμα και πολλά άλλα θέματα που αναφέρονται στη fine art φωτογραφία και στο πως μπορεί κανείς να τη προσεγγίσει και να τη μάθει.
Για να γυρίσουμε τώρα στο θέμα της αρχιτεκτονικής και της φωτογραφίας, το πρώτο που τους φέρνει κοντά είναι ότι και τα δύο συσχετίζονται με την εικόνα, δουλεύουν με την εικόνα, τη χρησιμοποιούν και την εκμεταλλεύονται για να δημιουργήσουν έναν νέο κόσμο, και ειδικά στη περίπτωση της fine art φωτογραφίας και της αρχιτεκτονικής, και τα δύο προσπαθούν να ανακαλύψουν την ομορφιά σε καθαρή μορφή και να την αναδεικνύουν, η μια σε δισδιάστατη και η άλλη σε τρισδιάστατη μορφή. Ένα άλλο κοινό χαρακτηριστικό και των δύο είναι ότι βασίζονται ταυτόχρονα και στην τέχνη και στην επιστήμη, στην ουσία είναι και τέχνη και επιστήμη οπότε ο φωτογράφος και ο αρχιτέκτονας καλούνται να σκέφτονται σαν καλλιτέχνες και σαν επιστήμονες ταυτόχρονα, πράγμα το οποίο μπορώ να σας πω ότι είναι και συναρπαστικό αλλά και δύσκολο να το συνδυάζει κανείς.

 

Η γοητεία της φωτογραφίας, της αρχιτεκτονικής και των δομών

Πάντα αγαπούσα τη δουλειά μου, είτε αυτή ήταν αρχιτεκτονική, είτε ήταν φωτογραφία. Σαν αρχιτέκτονας ήμουν τυχερή να δουλέψω εντατικά στην “ χρυσή περίοδο” της αρχιτεκτονικής στη Ελλάδα, δηλαδή τη δεκαετία του 2000-2010, ίσως και λίγο περισσότερο, μέχρι το 2012 όταν τα πράγματα στις κατασκευές άρχισαν να μην είναι και τόσο ρόδινα, και ήμουν τυχερή να συμμετάσχω και να έχω σημαντικό ρόλο στα μεγαλύτερα και το πιο σημαντικά και όμορφα έργα που γίνανε κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου: Ολυμπιακά έργα όπως το Ολυμπιακό Στάδιο και γενικώς όλα τα έργα που γίνανε σε συνεργασία με τον Santiago Calatrava στο ΟΑΚΑ, η οποία ήταν μια φανταστική εμπειρία, πολλά μεγάλα δημόσια και ιδιωτικά έργα, πολλά εμπορικά κέντρα, όλα από τα πιο σύνθετα έργα που έχουν γίνει στην Ελλάδα. Πρακτικά μπορώ να πω ότι έχω δει την Αθήνα και την Ελλάδα να μεταμορφώνεται, να αποκτά έργα διεθνούς επιπέδου που την κάνουν όμορφη και βοηθάνε αυτούς για τους οποίους έχουν κατασκευαστεί. Και το πιο συναρπαστικό είναι ότι τώρα, παρόλο που δεν γίνονται πολλά πλέον στις κατασκευές, εγώ πάλι με αυτά τα έργα ασχολούμαι, τώρα πλέον φωτογραφίζοντας τα. Είναι πραγματικά συναρπαστικό και με κάνει να νοιώθω πολύ ευτυχισμένη που μπορώ να τα δω και να τις μελετήσω και από της δύο απόψεις. Και ειδικώς το ότι μπορώ να τα δείξω και σε όλον τον κόσμο στο εξωτερικό, στους θαυμαστές της δουλειάς μου, που πολλοί από αυτούς έχουν έρθει στην Αθήνα ειδικά για να φωτογραφίσουν τα κτίρια που έχουν δει στις φωτογραφίες μου. Είναι κάτι που με κάνει πολύ ευτυχισμένη που μπορώ να δείξω μια άλλη εικόνα για την Ελλάδα ειδικά τώρα που η πλειοψηφία προβάλει μια αρνητική εικόνα εξ αιτίας της κρίσης.
Αυτόν τον καιρό το μεγαλύτερο μέρος της δουλειάς μου αποτελείται από αρχιτεκτονική φωτογραφία, συγκεκριμένα ασπρόμαυρη αρχιτεκτονική φωτογραφία μακράς έκθεσης. Η ενασχόληση με την αρχιτεκτονική φωτογραφία είναι μια σχέση αγάπης η οποία διαρκεί πολλά χρόνια και το πιο πιθανών είναι ότι δεν θα σταματήσει ποτέ. Αγαπώ και ασχολούμαι και με άλλα στυλ φωτογραφίας, όπως τοπία ή motion blur, καμιά φορά και πορτραίτα, αλλά κανένα άλλο στυλ δεν είναι τόσο κοντά στην καρδιά μου και στην ιδιοσυγκρασία μου. Θα μπορούσαμε να υποθέσουμε ότι αυτό συμβαίνει επειδή είμαι αρχιτέκτονας, αλλά εγώ νομίζω ότι τα δύο πάνε μαζί. Η αρχιτεκτονική σαν επάγγελμα καλύπτει περισσότερο την ρασιοναλιστική μου πλευρά, ενώ η αρχιτεκτονική φωτογραφία καλύπτει την καλλιτεχνική μου πλευρά, το κομμάτι του μυαλού μου που θέλει να ονειρεύεται, που ψάχνει έναν τέλειο κόσμο, και τα δύο μαζί επιτρέποντάς μου όμως να κινηθώ στον ίδιο εικαστικό περιβάλλον και να ερευνήσω τα ίδια σύμβολα και εκφραστικά στοιχεία που έχουν να κάνουν με τα σχήματα, τους χώρους (εσωτερικούς και εξωτερικούς) τους όγκους και ειδικά με το πως όλα αυτά αντιδρούν στην επαφή με το φως. Είναι ένα πολύ συναρπαστικό και γοητευτικό ταξίδι και χαίρομαι πολύ που μου δόθηκε αυτή την ευκαιρία στη ζωή μου να μπορώ να δω αυτόν τον κόσμο και στις δύο του μορφές.

Τεχνικές για φωτογραφία;

Υπάρχουν διάφορες τεχνικές για την αρχιτεκτονική φωτογραφία άλλα η τεχνική που χρησιμοποιώ στη δουλειά μου περισσότερο είναι η τεχνική της μακράς έκθεσης ή η long exposure όπως είναι επίσης γνωστή. Είναι μια τεχνική ξεχωριστή η οποία σημαίνει ότι η φωτογραφία που θα τραβήξω δεν θα είναι η αποτύπωση μιας μόνης στιγμής αλλά το κλείστρο της μηχανής θα είναι ανοιχτό για περισσότερα λεπτά, πράγμα το οποίο κάνει τους περαστικούς να εξαφανίζονται και τα σύννεφα να μοιάζουν σαν να κινούνται στην εικόνα. Είναι ένα σουρεαλιστικό εφέ το οποίο δίνει μια άλλη διάσταση τελείως στις φωτογραφίες μου και είναι επίσης αυτό που ξεχωρίζει τη δουλειά μου από την συμβατική αρχιτεκτονική φωτογραφία η οποία γίνεται με λήψεις κανονικές. Για να μπορέσω όμως να τραβήξω μια τέτοια φωτογραφία πρέπει να χρησιμοποιήσω ειδικά φίλτρα neutral density τα οποία είναι πολύ σκούρα φίλτρα τα οποία θα κάνουν δυνατή την επιμήκυνση του χρόνου έκθεσης στα μερικά λεπτά, όσο δηλαδή χρειάζομαι για να δημιουργήσω το εφέ που θέλω στα σύννεφα. Επίσης όλες οι φωτογραφίες long exposure που τραβάω πρέπει να είναι τραβηγμένες τοποθετώντας την μηχανή πάνω σε έναν τρίποδα, για να μην κουνιέται κατά τη διάρκεια της λήψης. Στα workshop long exposure αρχιτεκτονικής φωτογραφίας που διοργανώνω εξηγώ αυτή τη τεχνική λεπτομερώς. Για να μην μιλήσω πολύ τώρα θα σας δώσω ένα link προς τα workshops που διοργανώνω για να δείτε λεπτομέρειες για τη διαδικασία. https://www.juliaannagospodarou.com/workshops-events/

Επίσης, στη δουλειά μου χρησιμοποιώ έναν ειδικό φακό, το φακό tilt-shift, ο οποίος είναι ένας ειδικός φακός για την αρχιτεκτονική φωτογραφία και ο οποίος μου δίνει την ελευθερία να δημιουργήσω διάφορα εφέ στις εικόνες μου.
Σχετικώς με το πως δημιουργώ τις εικόνες μου και σε τι βασίζονται, έχω δημιουργήσει ένα concept , έναν όρο με τον οποίο ονομάζω το είδος φωτογραφίας που δημιουργώ και το οποίο είναι (en)Visionography www.envisionography.com , όρος ο οποίος σε μετάφραση σημαίνει “γράφοντας με όραμα” και ο οποίος σημαίνει ακόμα περισσότερο, είναι ένα νέο όνομα που δίνω στην φωτογραφία, στην ψηφιακή fine art φωτογραφία ειδικά, η οποία είναι πολύ περισσότερο από το “γράφοντας με φως” όπως στην κλασική ονομασία της φωτογραφίας, και όπου το καλλιτεχνικό όραμα και η επεξεργασία της φωτογραφίας μπορούν να δημιουργήσουν έναν νέο κόσμο στην εικόνα, τελείως διαφορετικός από εκείνο που βλέπουμε μπροστά μας και το οποίο έχει δημιουργηθεί ξεκινώντας από το όραμά μας.
Επίσης η μέθοδος με την οποία δημιουργώ και επεξεργάζομαι τις εικόνες μου ονομάζεται Photography Drawing. Λεπτομέρειες για αυτή υπάρχουν σε αυτό το link https://www.juliaannagospodarou.com/photography-drawing/ και ακόμα περισσότερα θα βρείτε στο βιβλίο μου “From Basics to Fine Art” για το οποίο σας μίλησα ήδη. Αυτή η μέθοδος είναι μια προσωπική μέθοδος επεξεργασίας εικόνας η οποία βασίζεται στο πως δημιουργούνται και παρουσιάζονται οι όγκοι στο κλασσικό ασπρόμαυρο σχέδιο και πως αυτό μπορεί να χρησιμοποιηθεί στην δημιουργία fine art B&W φωτογραφίας. Το αποτέλεσμα χρήσης αυτής της μεθόδου είναι αυτό που φαίνεται σε όλες μου τις εικόνες και ότι τις κάνει να ξεχωρίζουν.

Η εμμονή με το ασπρόμαυρο

Το ασπρόμαυρο με κάνει να αισθάνομαι ότι είμαι πολύ πιο κοντά στον αληθινό μου εαυτό από οποιοδήποτε άλλο στυλ φωτογραφίας. Μπορεί αυτό να συμβαίνει επειδή αυτό ήταν το πρώτο πράγμα που έχω μάθει για το πως μια φωτογραφία πρέπει να είναι, από τότε που ήμουν παιδί και έβλεπα τον πατέρα μου να παίρνει και να εμφανίζει μόνο ασπρόμαυρες φωτογραφίες, μπορεί να έχει σχέσει με την επιθυμία μου να απλοποιήσω τον κόσμο για να μπορέσω να το αφομοιώσω, ή μπορεί να είναι το ότι πάντα νοιώθω την ανάγκη να αλλάζω τα πράγματα που βλέπω γύρω μου για να μπορώ να τους δώσω μια νέα έννοια και διάσταση. Πιθανόν ο κόσμος έτσι όπως είναι δεν είναι ικανός να καλύψει αυτό που ψάχνω, το οποίο είναι η τελειότητα, ένας τέλειος κόσμος, που προφανώς δεν υπάρχει, αλλά το οποίο δεν θα σταματήσω να ψάχνω και το οποίο βρίσκω όταν καταφέρω να εκφράσω την καλλιτεχνικές και φιλοσοφικές μου αναζητήσεις μέσω της φωτογραφίας και ειδικά μέσω της ασπρόμαυρης φωτογραφίας αρχιτεκτονικής. Νοιώθω πολύ άνετα με τα αρχιτεκτονικά θέματα, είναι μέρος της κοσμοθεωρίας μου, και αυτό που μ’ενδιαφέρει περισσότερο να εξερευνήσω όταν σκέφτομαι όγκους και επιφάνειες, είναι πως αυτά αντιδρούν στην επαφή με το φως. Το φως είναι αυτό που δημιουργεί σχήματα και όγκους και το αληθινό αναλλοίωτο φως δεν έχει χρώμα. Γι’αυτό το ασπρόμαυρο είναι πιο κοντά στην απόλυτη αλήθεια, στην ουσία των πραγμάτων και μου δίνει περισσότερες απαντήσεις από ότι το χρώμα.

Αγαπημένοι φωτογραφικοί στόχοι. Η αγαπημένη, η καλή και η κακή Αθήνα με τα μάτια μιας αρχιτεκτόνισσας και φωτογράφου

Αν μου ζητούταν να την καταχωρήσω σαν είδος, θα έλεγα ότι η φωτογραφία μου είναι αφηρημένη επειδή μου αρέσει να παρουσιάσω τον κόσμο με έναν διαφορετικό τρόπο και η αφαίρεση είναι ένας καλό τρόπος να το κάνω. Αποκαλώ αυτό το είδος αφαίρεσης που κάνω “συναισθηματικό αφηρημένο” επειδή δεν σκοπεύω να δείξω μόνο την αφηρημένη πλευρά τον κτιρίων που φωτογραφίζω αλλά επίσης και την ψυχή τους. Ναι, κάθε κτίριο έχει μια ψυχή, μια ουσία την οποία σκοπεύω να δείξω στη δουλειά μου. Αυτό σημαίνει ότι μου αρέσουν πολύ τα θέματα τα οποία έχουν να κάνουν με όγκους στην καθαρή τους μορφή όπως είναι η μοντέρνα αρχιτεκτονική η οποία καλύπτει το μεγαλύτερο μέρος των θεμάτων μου. Δεν αποκλείω ούτε την κλασσική αρχιτεκτονική αλλά ο τρόπος με τον οποίο φωτογραφίζω την πιο παλιά αρχιτεκτονική είναι διαφορετικός και πιο συμβατικός.

Στην Αθήνα μου αρέσει να ανακαλύπτω, να μελετώ και να φωτογραφίζω τα μοντέρνα της σημεία, εκείνα τα οποία δημιουργούν το κάτι διαφορετικό και συναρπαστικό αυτής της πόλης. Αγαπώ επίσης τα κλασσικά της σημεία, τα νεοκλασικά και τα “ τυπικά” αθηναϊκά σημεία αλλά μου αρέσει περισσότερο να βρω το κάτι διαφορετικό. Οπότε θα με βρείτε πολλές φορές να φωτογραφίζω τα ολυμπιακά έργα (στα οποία έχω δουλέψει κιόλας, όπως σας είπα), τους “ ουρανοξύστες” της, όπως τους Πύργους Αθηνών σχεδιασμένους από τον Ιωάννη Βικέλα, τα έργα του Mario Botta και άλλα στην ίδια κατηγορία.

Αυτό που ξεχωρίζω όταν θέλω να φωτογραφίσω τα κτίρια της Αθήνας, εκτός από την ομορφιά τους, είναι το πόση δύσκολή η αρχιτεκτονική φωτογραφία είναι στην Αθήνα σχετικά με το τι γίνεται αλλού στον κόσμο. Είναι σαν όλοι να φοβούνται τους αρχιτεκτονικούς φωτογράφους και τους τρίποδες τους. Όλοι νομίζουν ότι βγάζουμε εκατομμύρια με τις φωτογραφίες που τραβάμε, ενώ στην πραγματικότητα το κάνουμε για την αγάπη για τη φωτογραφία, όλοι προσπαθούν να εκμεταλλεύονται το ότι θέλουμε να φωτογραφίσουμε το κτίριο τους ζητώντας μας να τους κάνουμε φωτογραφική μελέτη δωρεάν σαν αντάλλαγμα, να τους δώσουμε τις φωτογραφίες που έχουμε επεξεργαστεί για το πορτφόλιό μας χωρίς να μας πληρώσουν, μόνο επειδή ζητάμε να κάνουμε δυο λήψεις που θα τους διαφήμιζαν κιόλας το κτίριο και την επιχείρηση, μόλις τις δημοσιεύσουμε, και πολλά άλλα ανάκουστα. Πιστέψτε με, έχω συναντήσει τα απίθανα, μέχρι το να μου ζητάνε να σβήσω από την μηχανή τις φωτογραφίες κάποιων κτιρίων τραβηγμένες από δημόσιο χώρο μόνο επειδή έτσι θέλουν οι φύλακες. Βεβαίως δεν φταίνε οι φύλακες, αλλά το ότι δεν υπάρχει νομικό πλαίσιο για αυτό και ως αποτέλεσμα ο αρχιτεκτονικός φωτογράφος, όταν θέλει να δουλέψει για τον εαυτό του στην Αθήνα, για την τέχνη του, θα έχει να αντιμετωπίσει πολλές δυσκολίες. Γι’αυτό και δεν θα βρείτε πολλές αξιόλογες αρχιτεκτονικές φωτογραφίες από την Αθήνα online. Όταν φωτογράφησα τη γέφυρα Κατεχάκη του Calatrava και έκανα μια σειρά με αυτό το θέμα, σειρά που έγινε πολυβραβευμένη διεθνώς,, κανείς δεν ήξερε τη γέφυρα εκτός από τους Αθηναίους και όλοι στο εξωτερικό ήταν γοητευμένοι από τις φωτογραφίες της σειράς και ρώταγαν που βρίσκεται. Αυτό είναι μόνο ένα παράδειγμα άλλα υπάρχουν πολλά άλλα. Τι μας λέει αυτό? Ότι έχουμε μια όμορφη πόλη, αν ξέρουμε πως να την κοιτάξουμε, αλλά δεν ξέρουμε πως να την προωθούμε για να την αγαπήσουν και οι άλλοι. Δεν θέλω να ανοίξω μια συζήτηση τώρα, αλλά κάτι πρέπει να αλλάξει σ’αυτόν τον τομέα. Ας πάει κανείς στο Βερολίνο, Παρίσι , Λονδίνο, Νέα Υόρκη ή Σικάγο να δει πόσο εύκολο είναι να φωτογραφίζει κανείς κτίρια εκεί και ας έρθει μετά στην Αθήνα . Θα εκπλαγεί.

Πέρα από τις δυσκολίες όμως, η Αθήνα έχει αρκετά καλά και ενδιαφέροντα σημεία από αρχιτεκτονική αλλά και φωτογραφική άποψη. Αρκεί κανείς να μην είναι προκατειλημμένος και να ανοίξει τα μάτια του να δει τι έχει γύρω του. Αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να καταλάβουμε ότι αυτή η πόλη έχει ιδιαιτερότητες, όπως όλες οι πόλεις και από αυτή την άποψη πρέπει να τη κοιτάμε και να την ερμηνεύουμε. Έχουν γίνει πολλά πράγματα στην Αθήνα στις κατασκευές για κάμποσα χρόνια, το ξέρω επειδή έχω συμμετάσχει σε πολλά από αυτά τα έργα και ελπίζουμε όλοι ότι ή ανάπτυξη θα ξανάρθει σύντομα για να γίνουν και άλλα. Εγώ είμαι αισιόδοξη, είμαι πάντα αισιόδοξη και ανυπομονώ να δω την επόμενη “ χρυσή εποχή” της Αθήνας.

Τα μυστικά της φωτογράφισης με θέμα την αρχιτεκτονική, πού διαφοροποιείται;

Ασχολούμαι με την φωτογραφία εδώ και πολύ καιρό, ενώ με την αρχιτεκτονική φωτογραφία έχω αρχίσει να έχω στενές σχέσεις περίπου από τότε που αποφάσισα ότι αυτό αγαπώ να κάνω στη ζωή μου, να ασχολούμαι μα την αρχιτεκτονική, πράγμα που συνέβη όταν ήμουν ακόμα στο λύκειο. Από τότε ένα από τα πρώτα πράγματα που θα κάνω όταν σκέφτομαι μια πόλη ή ένα κτίριο είναι πως θα το φωτογράφιζα. Νοιώθω πολύ άνετα σε αυτόν το χώρο της αρχιτεκτονικής φωτογραφίας, της long exposure και του ασπρόμαυρου και έχω μάθει πολλά από τα μυστικά του.
Η πρώτη ιδιαιτερότητα της αρχιτεκτονικής φωτογραφίας και εκεί που διαφέρει από άλλα στυλ φωτογραφίας είναι ότι έχει να κάνει με θέματα άψυχα, οπότε φαινομενικά δεν μπορείς να επικοινωνήσεις με το θέμα σου. Φαινομενικά επειδή αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα επικοινωνήσεις θα το κάνεις όμως με άλλον τρόπο. θα πρέπει να βρεις έναν τρόπο να κάνεις τους όγκους που βλέπεις μπροστά σου να σου μιλήσουν για να μπορέσεις α μεταφράσεις αυτά που λένε και για τους θεατές τις φωτογραφίας σου. Για να μπορέσεις να το κάνεις αυτό πρέπει να είσαι αρκετά άνετος με το τι σημαίνει ένα κτίριο, να έχεις ιδέα για τη θεωρία της σύνθεσης της προοπτικής,για το τι σημαίνει αναλογίες, διάφορα υλικών, για το πως δημιουργείται η εικόνα όταν παίρνεις μία φωτογραφία και άλλα συγκεκριμένα

Μια άλλη ιδιαιτερότητα της αρχιτεκτονικής φωτογραφίας και ειδικά της μακράς έκθεσης αρχιτεκτονικής φωτογραφίας η οποία είναι μια πολύ εξειδικευμένη τέχνη, είναι ότι είναι πολύ απαιτητική από άποψη φυσικής κατάστασης. Πρέπει πάντα να έχεις μαζί σου έναν τριίοδα, κάποιες φορές κουβαλάς ακόμα και δύο, συν όλα τα εξαρτήματα όπως φίλτρα, διάφορους φακούς, πολλές φορές μια δεύτερη μηχανή για πρόσθετες λήψεις και άλλα πολλά. Οπότε δεν μπορείς να πεις ποτέ ότι βγαίνεις για αρχιτεκτονικές φωτογραφίες ή για long exposure σαν να έβγαινες για φωτογραφία δρόμου, με μια μικρή μηχανή που μπορεί να χωρέσει στην τσέπη σου. Γι’αυτό και ζηλεύω τους φωτογράφους δρόμου αν και τους αγαπώ ταυτόχρονα.

Φωτογράφοι που θαυμάζει

Θαυμάζω τα πάντα στην κλασική φωτογραφία, οι παλιοί φωτογράφοι και ο τρόπος που άνοιξαν το δρόμο για όλους εμάς. Αγαπώ τον Henri Cartier-Bresson για την καταπληκτική και λεπτεπίλεπτη προσέγγιση του για τη ζωή και τον τρόπο που έβλεπε το φως και το χρησιμοποιούσε στις εικόνες του, και γενικώς είμαι πολύ εντυπωσιασμένη από τους φωτογράφους της Magnum, μεταξύ των οποίων θαυμάζω πολύ το Νίκο Οικονομόπουλο. Μου αρέσει επίσης η Dorothea Lange και ο τρόπος προβάλλει την πραγματική αμερικανική ζωή, η Imogen Cunningham για τα πορτρέτα και τα γυμνά της, ο Ansel Adams για τα θαύματα που έκανε με το φως, ο Ralph Gibson με το πάθος του για τη λεπτομέρεια και το γενικότερο πλαίσιο , επίσης και κάποιους άλλους προσωπογράφους όπως οι Richard Avedon, Irving Penn και ο Robert Mapplethorpe.
Από το πεδίο της πιο σύγχρονης καλλιτεχνικής φωτογραφίας, υπάρχει ένα όνομα που μου έρχεται πάντα στο μυαλό ως σημείο αναφοράς και πηγή πνευματικής τροφής. Μιλάω για τον Alexei Titarenko, του οποίου η σειρά “City of Shadows” ήταν η πρώτη φορά που ήρθα σε επαφή με τη τεχνική της long exposure και του motion blur και η οποία άλλαξε δραματικά τον τρόπο που βλέπω τη φωτογραφία και την τέχνη, αλλά είχε επίσης μια σημαντική επιρροή στο πώς βλέπω τα πράγματα γενικά αρχίζοντας με τη στιγμή που ήρθα σε επαφή με το έργο του, κάποια στιγμή τη δεκαετία ‘90. Τέλος , μεταξύ των αρχιτεκτονικών φωτογράφων, θα αναφέρω το Julius Shulman και τον Erza Stoller σαν τους αγαπημένους μου, μάλλον οι δύο μεγαλύτεροι αρχιτεκτονικούς φωτογράφους το 20ου αιώνα.

Integral LIFO Magazine Interview – English Version (Google Translate)

 

The first flirtation with photography, the evolution and the highlights of her career

I was always interested in the world of the picture. I have always been a fan of photography, art, architecture and all forms of expression of life in images. I always liked to photograph buildings, which I consider to be the most complex art form. As a child, as I watched my father take pictures in black and white, I was constantly asking him to give me the camera to try it too. Most of the time, of course, I only got the camera case to play, at least until my preschool years. One of my first games was my father’s camera case and his magnifier. I still have a very clear picture of these two objects even now. When I grew up a bit and started to want a serious one now, a camera, my father gave me a simple analogue machine that was for me a discovery. I have been fond of the film for a long time, and although I now use digital cameras, the analog camera is still an old good friend I still use sometimes.
Although for a long time photography was just a hobby, having studied architecture outside and my main occupation being an architect, photography slowly began to become a very important part of my life, and now I am now my main professor with the profession of architect.
The black and white Fine Art Architectural Photography, which is the kind of photography I deal with, has a primary role in my life and in defining myself as a person and as an artist and dealing with it takes various forms. Apart from the obvious, photographing different places and architectural objects and editing my photos, I also organize photographic workshops and seminars on black and white long exposure and architectural photography, I also teach photography in particular, I work on various photographic projects for private clients, especially architecture photo, I write books on photography and much more. Not to mention in detail I could mention here my site that has a lot of information about my professional and artistic activities www.juliaannagospodarou.com for anyone interested in more details.
One of the projects I am very proud of are the fine art architecture workshops that I organize in many parts of the world, but I am especially proud of those I am organizing in Athens. A few years ago I organized the first fine art photography workshop and the first workshop long exposure ever organized in Greece, a workshop that was very successful, being something very different about Athens and something that had never been organized before in Greece and which has become a tradition and is organized annually in November in Athens.
Another thing that I am very proud of and that makes me happy is that I have won many awards in recent international photography competitions such as SWPA, PX3, IPA, IFPA, B & W Spider Awards (first, second and third awards, other clarifications) for my black-and-white architectural photography, and many of the images I received were from Athens, a city that I love and I am very proud to promote in all ways, including my photo.

Architecture and photography: Combined and how

Architecture and photography really combine in many respects, and this is of course a very interesting subject to which I have devoted an entire chapter to the book about black and white fine art photography and especially on architectural photography I have written. The book’s name is “From Basics to Fine Art,” which is written in collaboration with Dutch fine art photographer Joel Tjintjelaar. More details about this book can be found on my site at this link https://www.juliaannagospodarou.com/from-basics-to-fine-art/ The book is an extensive study of photography with many detailed on techniques black and white photography, fine art and classic architectural photography, photography processing, long-lasting techniques and how to create art, composition, personal style, artistic vision and many other subjects refer to fine a rt photography and how one can approach and learn it.
In order to turn now to the subject of architecture and photography, the first to bring them together is that they both correlate with the image, work with the image, use it and exploit it to create a new world, and especially in the case of fine art photography and architecture, both try to discover beauty in pure form and to show it, one in two-dimensional and the other in three-dimensional form. Another common feature of both is that they are both based on art and science, in essence art and science, so the photographer and the architect are called to think as artists and as scientists at the same time, which I can tell you and exciting but also difficult to combine.

The charm of photography, architecture and structures

I always loved my job, whether it was architecture or a photo. As an architect, I was lucky to work intensively on the “golden period” of architecture in Greece, that is, the 2000-2010, maybe a little more, until 2012 when things in construction began to be not so rosy, and I was lucky to I participate and have an important role to play in the biggest and most important and beautiful works that have been made during this period: Olympic projects such as the Olympic Stadium and, in general, all the works that were done in collaboration with Santiago Calatrava at OAKA, which was a fantastic experience many large public and private projects, many shopping centers, all of the most complex projects that have been done in Greece. Practically I can say that I have seen Athens and Greece transformed, acquire projects of an international level that make it beautiful and help those for whom they have been built. And the most exciting thing is that now, even though there is not much going on in the construction, I deal with these projects again, now photographing them. It’s really exciting and makes me feel very happy to see and study it from both sides. And especially that I can show them all over the world to the fans of my work, many of whom have come to Athens specifically to photograph the buildings they have seen in my pictures. It is something that makes me very happy to be able to show another picture about Greece, especially now that the majority is showing a negative image because of the crisis.

At this time, most of my work consists of architectural photography, in particular black and white, long-lasting architectural photography. Dealing with architectural photography is a love affair that lasts for many years and the most likely thing is that it will never stop. I love and engage with other photography styles such as landscapes or motion blur, sometimes portraits, but no other style is so close to my heart and temperament. We could assume that this is because I am an architect, but I think the two are going together. Architecture as a profession covers my rationalist side more, while architectural photography covers my artistic side, the part of my mind that wants to dream, looking for a perfect world, both together, but allowing myself to move in the same visual environment and to explore the same symbols and expressive elements that have to do with the shapes, the spaces (internal and external) the volumes, and especially how they all react to the contact with the light. It is a very fascinating and charming journey and I am very pleased that I was given this opportunity in my life to see this world in both its forms.

Techniques for photography?

There are various techniques for architectural photography but the technique I use in my work is more of a long exposure technique or long exposure as it is also known. It is a separate technique which means that the photo I capture will not be a single-shot capture but the shutter will be open for more minutes, which makes the passers-by disappear and the clouds look like they are moving image. It is a surreal effect that gives another dimension completely to my pictures and it is also what distinguishes my work from the conventional architectural photo which is made with regular shots. But to be able to capture such a photo I must use special neutral density filters which are very dark filters which will make it possible to extend the exposure time in just a few minutes, so long as I need to create the effect I want in the clouds. Also, all the long exposure photos I shoot should be pulled by placing the camera on a tripod so that it does not shake during the shooting. In the long-term photo architectural workshop I organize, I explain this technique in detail. Not to speak much now I will give you a link to the workshops I organize to see details of the process. https://www.juliaannagospodarou.com/workshops-events/

Also, in my job I use a special lens, the tilt-shift lens, which is a special lens for architectural photography and which gives me the freedom to create different effects on my pictures.
Regarding how I create my pictures and what they are based on, I have created a concept, a term by which I call the kind of photography I create and which is Visionography www.envisionography.com, a term which in translation means ” writing with vision “and which means even more, is a new name I give to photography, to digital fine art photography especially, which is much more than” writing with light “as in the classic name of photography, and where the artistic vision and photo editing they can create a new world in the image, completely different from what we see in front of us and which has been created starting from our vision.
Also, the method by which I create and edit my pictures is called Photography Drawing. Details of this are available at this link https://www.juliaannagospodarou.com/photography-drawing/ and even more in my book “From Basics to Fine Art” that I have already spoken to you. This method is a personal image processing method based on how the volumes are created and presented in the classic black and white drawing and how this can be used to create fine art B & W photography. The result of using this method is what is shown in all my pictures and that makes them stand out

The obsession with black and white

Black and white makes me feel that I am much closer to my true self than any other style of photography. This may be because this was the first thing I learned about how a photo should be, since I was a kid and I was watching my father take and display only black and white photographs, it may have been linked to my desire to simplify the world to be able to assimilate it, or it may be that I always feel the need to change the things I see around myself so that I can give them a new meaning and dimension. Probably the world as it is is not capable of covering what I am looking for, which is perfection, a perfect world that obviously does not exist but which I will not stop searching and which I find when I am able to express the artistic and philosophical my searches through photography, and especially through black and white architecture photography. I feel very comfortable with the architectural themes, it is part of my worldview, and what I most like to explore when I think of tumors and surfaces is that they react to contact with light. Light is what creates shapes and volumes and the true unaltered light is colorless. That’s why black and white is closer to the absolute truth, the essence of things, and it gives me more answers than the color.

Favorite photographic goals. The beloved, good and bad Athens with the eyes of an architect and photographer

If I was asked to post it as a species, I would say that my photo is abstract because I like to present the world in a different way and the removal is a good way to do it. I call this kind of abstraction I am “emotionally abstract” because I do not intend to show only the abstract side of the buildings I photograph but also their soul. Yes, every building has a soul, a substance I intend to show in my work. This means that I really like the issues that have to do with tumors in their pure form such as the modern architecture that covers most of my themes. I do not exclude classical architecture, but the way I photograph the oldest architecture is different and more conventional.

In Athens I like discovering, studying and photographing her fashionable points, those that create something different and fascinating of this city. I also love her classic, neoclassical and “typical” Athenian points but I really like to find something different. So you will often find me photographing the Olympic projects (to which I have already worked, as I have told you), its skyscrapers, such as the Tower of Athens designed by John Vikelas, the works of Mario Botta and others in the same category.
What I can distinguish when I want to photograph the buildings of Athens, apart from their beauty, is how difficult the architectural photo is in Athens about what is happening elsewhere in the world. It is like everyone afraid of the architectural photographers and their tripods. Everyone thinks that we are making millions with the photographs we shoot, while in fact we do it for love for photography, everybody is trying to exploit that we want to photograph their building by asking them to take a photographic study free of charge in return, to give them photos we have processed for our portfolio without paying us just because we are asking to make two shots that would even advertise the building and the business as soon as we publish them and many other accolades . Believe me, I’ve met the awesome until they ask me to shut off the photos of some buildings taken from public space just because the guards want that. Of course, it is not the guards, but the fact that there is no legal framework for this and as a result the architectural photographer, when he wants to work for himself in Athens, for his art, will have to face many difficulties. That’s why you will not find many remarkable architectural photos from Athens online. When I photographed the Katehaki Bridge of Calatrava and made a series of this issue, a series that was awarded internationally, no one knew the bridge except the Athenians and everyone abroad was fascinated by the pictures of the series and asked where they were. This is just one example but there are many others. What does that tell us? That we have a beautiful city, if we know how to look at it, but we do not know how to promote it for others to love it. I do not want to open a debate now, but something has to change in this area. Let’s go to Berlin, Paris, London, New York or Chicago to see how easy it is to photograph buildings there and then come to Athens. You will be surprised.

Apart from the difficulties, however, Athens has quite good and interesting points from both architectural and photographic point of view. It is enough for one not to be biased and to open his eyes to see what he has around him. What we have to do is understand that this city has peculiarities, like all the cities, and from this point of view we have to look at it and interpret it. There have been many things in construction in Athens for a number of years, I know because I have participated in many of these projects and we all hope that growth will come back soon to make more. I am optimistic, I am always optimistic and am looking forward to seeing the next “golden age” of Athens.

The secrets of photography on architecture, which is different?

I have been involved with photography for a long time, and with architectural photography I have begun to have close relationships since I decided that I love to do in my life, to do the architecture, which happened when I was still in high school. Since then one of the first things to do when I think of a city or a building is how I would photograph it. I feel very comfortable in this area of architectural photography, long exposure and black and white and I have learned a lot of its secrets.
The first distinction of architectural photography and where it differs from other styles of photography is that it has to do with inanimate themes, so you can not seem to communicate with your subject. Apparently because that does not mean you will not communicate, you will do it in a different way. you have to find a way to make the volumes you see before you to talk to you so that you can translate what they say and the viewers of your photo. To be able to do this, you have to be comfortable with what a building means, have idea about the theory of synthesis of perspective, what it means, different materials, how it is created when you take a picture, and in particular

Another special feature of architectural photography, and especially of the long exhibition of architectural photography, which is a very specialized art, is that it is very demanding in terms of physical condition. You always have a trio with you, sometimes you carry even two, plus all accessories such as filters, various lenses, sometimes a second camera for additional downloads and more. So you can never say you go out for architectural photographs or for long exposure as if you were going for a street photo with a small machine that can fit into your pocket. That’s why I envy street photographers though I love them at the same time.

Photographers she admires

I admire everything in classical photography, the old photographers and the way they opened the way for us all. I love Henri Cartier-Bresson for his amazing and delicate approach to life and the way he saw the light and used it in his pictures, and I am generally impressed by the Magnum photographers, among whom I admire Nicholas Economopoulos. I also love Dorothea Lange and the way she portrays the real American life, Imogen Cunningham for her portraits and nudes, Ansel Adams for the miracles he did with light, Ralph Gibson with his passion for detail and more general context, as well as some other portraits such as Richard Avedon, Irving Penn and Robert Mapplethorpe.
From the field of modern art photography, there is a name that always comes to my mind as a reference point and a source of spiritual food. I am talking about Alexei Titarenko, whose “City of Shadows” series was the first time I came into contact with the technique of long exposure and motion blur and which dramatically changed my way of seeing photography and art but had also an important influence on how I see things generally beginning with the moment I came into contact with his work sometime in the ’90s. Finally, amongst architectural photographers, I will mention Julius Shulman and Erza Stoller as my loved ones, probably the two greatest architectural photographers in the 20th century.